برای همه ماهایی که این روزها منتظر نتیجه تلاش یک.دو یا حتی سه ساله موندن پشت کنکور هستیم تک تک لحظه هاش همه روزهای سخت و پر التهاب اون دوران رو تداعی میکنه . . . همه اون روز و شب هایی که به هم دوختیم به عشق هدفمون
میدونم : دلت از زمین و زمان پره . به همه چی و همه جا گیر میدی و از کوچکترین اتفاق های موجود ایراد میگیری. صدات رو روی عزیزترین آدم های دوروبرت بلند میکنی و با هرکسی که رای و عقیدش خلاف تو باشه و از نشدن ها بگه دشمن میشی . . . حوصله هیشکی رو نداری حتی تنهایی های خودت. دچار روزمرگی های مدام شدی و اصلا خاصیت مرداب پیدا کردی. همش دنبال این هستی که انگشت اتهام رو روی دیگران بگذاری و این بار سنگین روی دوشت رو یه جوری از خودت جدا کنی . . . نگران آرزوهایی که برای همیشه رویا بمونه و هیچ وقت به حقیقت تبدیل نشوند
با همه این ها دلت میخواد یک لحظه . . . فقط یک لحظه چشمات رو ببندی و هیچ دغدغه ای نداشته باشی و فارغ از همه ی هرج و مرج های کوچیک و بزرگ توی ذهن پر تشویش و مضطربت بشی . . . خواسته زیادی نیست . . . مگه نه ؟
وقتی چشمات بسته ست با خودت فکر میکنی چیه که تورو از این زندگی متنفر کرده؟!!! چیه که باعث شده از آدم بودنت خسته بشی ؟!!!
توی گیرودار همین فکرهایی که خیلی طول نمیکشه اشک توی چشمات جمع میشه و آروم آروم روی صورتت جاری میشن . . . اولش همه دنیارو مقصر میدونی چون تو میگی اما خیلی زود میفهمی . . . نه!!! زندگی داره راه خوش رو میره و تو براش بی اهمیت ترین موجود دنیایی
هیچ وقت ازت نمیپرسه که چی باعث شد حال این روزهات این شکلی باشه و شکست خورده و درمانده حتی از خودت بشی. اینا از نظر دنیا بی ارزش ترین سوال هاست . . . از نظر همه فقط خودت مقصری . . . فقط خودت
الان فقط اینو خوب میدونم اگر نتیجه کارت خوب باشه و مورد رضایت خودت باشه از طرف همه تحسین میشی وبه همه اونایی که یک عمر توی ذهنت پرورش دادی میتونی برسی اما اگر خدای نکرده خوب نشد روزگارت تیره میشه . . . تیره تر از گذشته و آینده ای که انتظارش رو میکشی
نمیدونم ! شاید این روزها وجود بزرگ خدا رو توی لحظه هامون گم کردیم ولی یادمون باشه . . . تا خدا نخواد هیچ برگی از درخت نمیفته
گاهی گمان نمیکنی ولی میشود
گاهی نمیشود که نمیشود که نمیشود
گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است
گاهی نگفته قرعه به نام تو میشود
خدایا . . .
نظرات شما عزیزان:
